دو روز تأخیر...

نمی دانم شرمندگی ام را چطور توصیف کنم؟!....

منی که بیش از اینها به تو مدیونم، خاص تر از سایر شهیدان،

بین این امتحانات و مشغله ها، تاریخ گم کردم و سالروز آسمانی شدنت را یادم رفت...

تو جزو آن خاص ترین آسمان نشین هایی هستی که چند باری دستم را گرفته ای؛

و من چقدر نمک نشناس تو ام...

هرچند، من، این بنده ی گنه آلوده، نمکدان خدا را هم شکسته ام گاهی...،

شما که خود نمک گیر اویید...!!

اما میدانم که می بخشایی مرا...

به جان زهرا قسمت میدهم...!

هم مرا ببخشای و هم بیش از پیش هوایم را، هوای دل و ذهن و فکر و نگاهم را، داشته باش...

++ شهادتت مبارک، نزدیک تر از برادرم!...

جای ما...

آسمان بجای ما بغض دارد دوری و ندیدنت را...

آسمان به جای ما دلش تپیده و تبدار است از هجران تو...

اما من چه؟!....

شده ام مصداق این حرف:

"آقا! به نبودنت که عادت داریم..."....

+ پی نوشت:

مولا...

گنه آلوده ای چون من،

به جز شرمندگی و اشک، چه دارد پیش تو؟!...