فرازی از دعای عرفه

 

عرفـــــه ای شدن هزیـــنه دارد...

بسم الله النور ...

گویا همه ی عالم پی برده اند، سرتا سر صحرا، سراپا گوش و هوش شده است تا بشنود، آخرین ندای عاشقی را از امام عشق که با لبانش زمزمه می کند:

«اللّهُمَّ لَکَ الْحَمدُ کَما خَلَقْتَنی فَجَعَلْتَنی سَمیعا بَصیرا
وَ لَکَ الْحَمْدُ کَما خَلَقْتَنی فَجَعَلْتَنی خَلْقا سَوِیّا رَحْمةً بی وَ قَدْ کُنْتَ عَنْ خَلْقی غَنیا»

دل در جــوشش ناب عــرفه، وضــو می گــیرد و در صـحرای تفـتیده عـرفات، جاری می شود. آن جـا کــه ایـوان هــزار نقـش خداشناسی است.

 اما حج باشد برای حاجیان وعاقلان...
ما دیوانه ایم...
اصلا دیوانگی ما به همین چیزهاست که کارهای عاقلان را نکنیم و اسم آن ها را روی خود نگذاریم...

                      قبله ی ما جای دیگریست...
                                                         ما وابن السبیل کربلاییم...

متن از : پلاس