به سـوی او قـدمی برداریـم...

 آتشی نمى سوزاند "ابراهیم" را . . .

و دریایى غرق نمی کند "موسى" را . . .

کودکی، مادرش او را به دست موجهاى "نیل" می سپارد . . .
تا برسد به خانه ی فرعونِ تشنه به خونَش . . . !

دیگری را برادرانش به چاه مى اندازند؛
سر از خانه ی عزیز مصر درمی آورد . . . !!
مکر زلیخا زندانیش می کند . . . ؛
اما عاقبت بر تخت ملک می نشیند . . . !

از این قِصَص قرآنى هنوز هم نیاموختی(م) ؟! . . .

که اگر همه ی عالم قصد ضرر رساندن به تو را داشته باشند،

و خدا نخواهد،

نمی توانند . . .

 

او که یگانه تکیه گاه من و توست . . .

پـــــــــــــــــــــــس . . . :

به " تدبیرش" اعتماد کن!

به "حکمتش" دل بسپار!

به او "توکل" کن!

و به سمت او "قدمی بردار" . . .

تا ده قدم آمدنش به سوى خود را به تماشا بنشینی . . .

 

شرح حدیث...

[همراه همیشگی مان ، "ذره" ، در یکی از نظرشان این حدیث زیبا رو نوشتند...]

رُوِیَ عَن عَلِیِّ اَمیرِالمُومِنینَ عَلَیهِ السَّلامُ قالَ:
کَما اَنَّ الشَّمسَ وَ الَّلیلَ لا یَجتَمِعانِ کَذلِکَ حُبُّ اللهِ وَ حُبُّ الدُّنیا لا یَجتَمِعانِ[1]
 
ترجمه حدیث: 

حضرت امیر المؤمنین علی علیه السلام فرمودند:
همان طور که خورشید و شب با یکدیگر جمع نمی­شوند، محبّت و دل بستگی به خداوند نیز با محبّت و دل بستگی به دنیا جمع نمی­شوند.
 
شرح حدیث: خیلی زیبایی در این روایت دیده می­شود. انسان اگر بخواهد بفهمد حبّ به خدا دارد یا نه، راهش چیست؟‌ این امری نیست که هفته­ای و ماهی یا سالی یک بار پیش بیاید، بلکه انسان در هر روز چندین بار بر سر دو راهی دنیا و آخرت قرار می­گیرد؛ آن هم نه فقط بُعد وجودی او، بلکه تمام ابعاد وجودیش مثل قلب، عقل، اعضاء و جوارح، دست، پا، زبان، گوش، چشم و حتّی خطورات ذهنیّه او مثل دروغ، غیبت، تهمت، مال حرام خواری، نگاه به نامحرم و... انسان ببیند کدام را انتخاب می­کند امر الهی را انتخاب می­کند که نور است، یعنی محبّت و دوستی به خداوند را، یا این که معصیت را انتخاب می­کند که ظلمت و تاریکی و محبّت و دل بستگی به دنیاست؟
‌ نور و ظلمت در یک جا جمع نمی­شوند و دل ظرف محبّت خداوند است و دو شیء و دو چیز در او جای نمی­گیرد، محبّت و دل بستگی به خداوند یعنی نورانیّت، نشاط، آرامش، برکت، نیکوکاری. و محبّت و دل بستگی به دنیا، یعنی ظلمت، تاریکی، اضطراب، افسردگی، فساد، گناه و معصیت. حالا انسان ببیند در شبانه روز زندگی خود چه چیز را انتخاب می­کند؟‌ این از عمل انسان معلوم می­شود. آیا دل را در اختیار صاحب خانۀ با محبت خود و انجام فرامین او قرار داده­ایم؟ یا اینکه با نافرمانی، معصیت و گناه صاحب خانه را از دل بیرون کرده به مستأجر و یا بالاتر به غاصبی که محبّت دنیا و شیطان است داده و دل را بیمار کرده­ایم؟
انسانی که کارهای شیطانی انجام می­دهد و می­گوید خدا را دوست دارم، حرفش یک دروغ و فریب شیطان است. او دل را به شیطان تحویل داده است. البته چون خداوند کریم، مهربان و توّاب است، انسان می­تواند با توبه و انجام اعمال نیک دل خود را از شیطان پس گرفته و ظرف محبّت خدا کند.

---

[1]غرر الحِکَم و دُرر الکَلِم، صفحه 141، روایت 2513