در حالی که برخی عناصر وابسته به فتنه 88 و عناصری از داخل برخی دستگاه های اجرایی و احزاب اصلاح طلب یا منحله، سعی در تطهیر سران فتنه و اصرار بر آزادی آنان دارند، مرور وقایع گذشته و بالاخص عاشورای سال 88 و فرصت طولانی سران فتنه برای برائت از حرکات آشوبگران و توبه از اعمالی که کشور را به لبه پرتگاه می کشاند، این خواب خوش که سران فتنه به آسانی آزاد شوند را برآشفته است.
اکنون این سوال باقی است که چرا سران فتنه هنوز از این اعمال شنیع اعلام برائت نکرده اند؟ آیا حصارهای بسته ذهنی، لجاجت و خودبینی های فردی و ساده انگاری های سیاسی اجازه می دهد این دو از مسیر همراهی با دشمنان بیرون آیند و فرصت توبه و بازگشت و جبران مافات را از دست ندهند؟ یا اینکه خداوند قهار عادل به جرم ضرباتی که این دو به اسلام و امام و انقلاب و ایران زده اند، آنها را از درک فرصت توبه و بازگشت به راه حق محروم کرده است؟
چشم به راه | دوشنبه, ۲۰ آبان ۱۳۹۲، ۱۰:۰۵ ب.ظ |۰ نظر
کربلا و عاشورا را چگونه باید دید؟ از کدام زاویه به این زمین و زمان باید نگریست؟ اگر حسین، مصباح است یعنی در تیرگی های وحشت بار و تاریکی های نفسگیر، تکیه گاه روشن و شفاف و اگر سفینه است یعنی در موج خیز حادثه ها و خیزاب های هولناک، کشتی نجات؛ پس چرا عاشورای او را از منظر روشنگری و راهگشایی و به ساحل رسانی نبینیم؟