نمی دانم؟!...

بسم الله.

جای همگی خالی، امشب یک سر رفتیم امزاده صالح(علیه السلام)...

قبل از دعای توسل، مداح شعری واقعا زیبا در فراق امام زمان(عجل الله تعالی فرجه) می خواند...

صدای گریه از هرطرف شنیده می شد، اما صدای یکی از بقیه بلندتر بود...

کنجکاو شدم و نگاهی به آن طرف انداختم.... نمی دانستم باید شاد باشم یا ناراحت؟!!...

یکی از همین خانم های امروزی، با پوششی که فقط چادر امامزاده کمی قابل قبولش کره بود، به پهنای صورت اشک می ریخت....

نمی دانستم باید خوشحال باشم که فردی مثل او که سر و وضع مناسبی ندارد، عاشق مولاست...

یا باید غمگین شوم از اینکه اینان در جهلند و از عشق امام فقط همین گریه های بلند را بلدند؟!...

حفظ ظاهر و داشتن پوششی موجه [اگر نگوییم چادر واجب...]، شرط دوست داشتن مولاست و شرط یاوری آن حضرت...

 

دوستان!

نظر شما چیه؟!!!