امام راحل

در آسمان نگاهش بهشت منزل داشت...

بهشت روشنی از آن همه فضائل داشت...

شکوه و هیبت و حسن و ملاحتش بی مثل،

عجب جمال و جلالی در آن شمایل داشت!

نگاه روشن او آیه های «و الفجر» و

لبش ترنم «یا ایها المزمل» داشت...

مسیح بود و دمش جان تازه می بخشید

که زنده از نفحاتش هزارها دل داشت...

دمی به ابری پیوسته خم نمی آورد،

اگر که لشکر طاغوت در مقابل داشت.....

اگر که سیل عداوت چو کوه پابرجا،

اگر که موج ندامت، صفای ساحل داشت...

گذاشت بر دل ما گرچه داغ هجرش را،

مسیر روشن او سالکان واصل داشت...

نهاد دست خدا در وجود سیدعلی،

شکوه و هیمنه ای که امام راحل داشت...

خدا کند که بفهمیم این سعادت را...

حیات طیبه را، نعمت ولایت را...

السلام علیک یا روح الله....

آمدی چونان ستاره ای تابناک بر صفحه ی سیاه روزگار...

و تو آنقدر الهی منظر و آسمانی مرتبت بودی که حتی خاک نشینان دلبسته به خاکی، چون ما، با همین چشم های غبارگرفته مان، آسمانی ودنت را دیدیم و بل حس کردیم با دل و جان...

و سبب، همین پاکی بود که تو، تنها تا پایان رسالتت زمین و زمینیان را تاب آوردی... و ناگهان رفتی... نه! تو بازگشتی...

تو روح خدابودی.. جایت که روی خاک نبود!... و برعکس ما زمینی ها،بر آسمان ها قدم می نهادی و چشمانت خدایی ترین تصویر عالم بود... تویی که فقط خدا را دیدی، او را خواستی و برای او قدم برداشتی...

... و آن روز که رفتی، همگان دیدند که چه انبوهی از شیفتگان خدایی بودنت، در هجر تو چون داغ پدر هایشان بر سر و سینه می کوفتند... آن ها به حقیقت، گمشده ی خویش را در چشم ها و نگاه دلربای تو یافته بودند و به تحقیق همه در قلب هایشان تو را پدر خویش می دانستند... پدری که تک تک آن ها خود را مدیونش می دانستند، بیش از هر پدر دیگری... چرا که انان را از ظلم و ستم دیوان رهایی بخشیده بودی...

و چه زود و ناگهان روح هدا پرکشید و به جایی بازگشت که از همان جا بود... او منت خدا بود بر سر ما، و به سوی خدا بازگشت... روح خدا بود در کالبد آدمی... که رفت و ما را بامشتی عکس و انبوهی خاطره و دنیایی غم، تنها گذاشت...

پ.ن: و یادگار او در قلب های آن فرزندان، ارزش هاست و انقلاب و البته رهبرمان... که باید چون چشم مراقبشان بود...