عزاداری میلاد...!!

هرسال شام میلادم که می شود، بر خلاف انتظار همه دلم میگیرد و می خواهم فقط یکجا بنشینم و بر خود اشک بریزم....

وقتی به این می اندیشم که حالا که یک برگ از کتاب عمر من نوشته شده، چه چیزی به علم و معرفتم افزوده ام؟!...، آنوقت است که دلم می خواهد زار زار بگریم...!

از خودم خجالت می کشم، از لحظه هایم، از فرصت هایی که تلف کردم، و از عمر ی که نمی دانم چقدر است و خودم آنقدر که می شاید از آن بهره نبردم....

خدایا! از سلامتی و خوشبختی و با هم بودنی که نصیبم کردی و از هزاران نعمتی که بر من عنایت داشتی، شرمنده ام...

چه انسان ها که روزهایشان با حسرت زندگانی من سپری می شود...

و چه آدم ها که در دل می گویند: "کاش مثل آن ها بودم...."

و...

و این است که من زیر دینم...

زیر دین تمام عنایات و مهربانی هایت، خـــدا ! ...

و خوب می دانم که تاکنون نه تنها از زیر این دین بیرون نیامده ام، که بار آن را -به وضوح- بر دوش خود سنگین تر می بینم...

چه زمان ها که من غفلت کردم و تو از انجا که فکرش را نمی کردم، راهم نمایاندی... و این شد که هرروز سنگینی این وظیفه و آن دین را بیشتر بر دوشم حس کردم...

خــــدایـــا!!!!

من شرمنده ام...

خدایا! تنها تو می توانی نجاتم دهی از این عذاب... این عذاب وجدان!

خــــدای خـــوبم!

 همین حالا، هم از تو قول می گیرم، و هم با تو پیمان می بندم...

من پیمان می بندم در این سال جدید قلبم را برای تو خالص کنم...

و تو نیز قول بده در این راه همراهم باشی و یاری ام کنی.....-مثل همیشه-

. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .

دوستان!

شما هم دعایم کنید...

یا علی.