از
خدا باید مغفرت را بخواهید. در دعاى وداع ماه مبارک رمضان - که دعاى چهلوپنجم
صحیفهى سجادیه است - امام سجّاد علیهالصّلاةوالسّلام به ذات مقدّس ربوبى عرض مىکند:
«انت الّذى فتحت لعبادک باباً الى عفوک»؛ تو آن کسى هستى که به روى بندگانت، درى
به عفو خودت باز کردى. «و سمیته التوبة»؛ و اسم آن باب را باب توبه گذاشتى. «و
جعلت على ذلک الباب دلیلا من وحیک لئلا یضلّوا عنه»؛ و یک راهنما هم از قرآن و وحى
براى این در گذاشتى تا بندگان تو این در را گم نکنند. بعد از جملاتى مىفرماید:
«فما عذر من اغفل دخول ذلک المنزل بعد فتح الباب و اقامة الدلیل»؛ انسان، دیگر عذرش
چیست که از این درِ گشوده و از این مغفرت الهى، استفاده نکند! راه مغفرت الهى هم، استغفار
- یعنى طلب مغفرت - است. از خدا باید مغفرت را بخواهید.
بیانات
در خطبههاى نماز جمعهى تهران 75/10/28