غریب

آسمان زیر پرت بود، زمین افتادی...

یک عبا روی سرت بود، زمین افتادی...

نه صدای تو به گوش کسی آن روز رسید،

نه کسی دور و برت بود، زمین افتادی...

صورتت خاکی و دستار و عبایت خاکی،

مادرت در نظرت بود، زمین افتادی...

ناله می کرد جوادت به سرش میزد... آه!

اشک در چشم ترت بود، زمین افتادی...

مثل یک مارگزیده به خودت پیچیدی،

خوب شد که پسرت بود زمین افتادی...

صلّی الله علیک یا سیدی و مولای،

یا علی بن موسی الرضا...

التماس دعا.

پدرانه

یا رضا!

پدرانه در آغوش جواد آرام گرفتی . . .

اما بمیرم برای حسین . . .

حسینی که جوانان بنی هاشم را فراخواند تا پیکر صدپاره ی پاره ی جگرش را به خیمه ها برساند...

صلّی الله علیک یا اباالحسن، یا علیّ ابن موسی الرّضا...